اخلاق و کردار امام رضا علیه السلام

ابراهیم بن عباس می گوید: من هرگز ندیدم حضرت رضا(ع) به کسی ظلم کند یا سخن کسی را قطع نماید یا حاجت کسی را در صورت قدرت رد کند یا در مجلسی پاهای خود را دراز کند یا به نشانه بی احترامی نسبت به کسی، تکیه دهد یا بنده‏های خود را ناسزا گوید یا آب دهان خود را بیرون بریزد یا صدایش را به قهقهه بلند کند؛ بلکه خنده آن حضرت تبسّم بود.

وقتی برای آن حضرت سفره می‏انداختند، تمام بندگان و خدمتگزاران خود، حتی دربانان و چوپانها را در سر همان سفره می‏نشاند. خواب آن حضرت بسیار کم و بیداری اش زیاد بود و بسیاری از شب ها تا به صبح نمی خوابید.

روزه های مستحبی بسیار می‏گرفت و هرگز سه روز روزه را در یک ماه ترک نمی‏کرد و می‏فرمود که آن روزه دهر است و آن روز پنجشنبه اول و پنجشنبه آخر و چهارشنبه اول از دهه دوم هر ماه است . صدقات سری آن حضرت بسیار بود و اکثرا آنها را در شب‏های تار- بدون مهتاب- انجام می داد. هر کس گمان کند که مانند آن حضرت را دیده است او را تصدیق نکنید.

ابن ابی عباد، وزیر مامون، شیوه زندگی امام(ع) را چنین یادآور شده است:
"حضرت علی بن موسی(ع) در تابستان روی حصیر می نشست و فرش او در زمستان نوعی پلاس بود، دور از چشم مردم جامه خشن می‏پوشید و هنگام رویارویی با مردم، لباس معمولی می‏پوشید تا خودنمایی به زهد، تلقی نشود."